Drojewski Wacław (1886-1920)

Wacław Drojewski urodzony 24 września 1886 roku w Zgierzu. 

Maturę zdał w Petersburgu, w 1909 roku ukończył Aleksiejewską Szkołę Wojskową w Moskwie. Po studiach zamieszkał w Rawie Mazowieckiej. 

Gdy wybuchła I wojna światowa uchylił się od wstąpienia w szeregi armii carskiej, przebił się przez linię frontu i dotarł do tworzących się Legionów. Ranny podczas walk pod Wielką Miedwieżą. W czasie bitwy pod Kostiuchnówką (4-6 lipca 1916) Wacław Drojewski wykazał się bohaterstwem, ostatni zszedł z pola walki i pod ogniem karabinów przeniósł chorążego Wiktora Kwarcińskiego z mostu do okopów. Za swój czyn zgierzanin otrzymał Krzyż Virtuti Militari. 

W czasie kryzysu przysięgowego w lipcu 1917 roku był jednym z najzagorzalszych przeciwników złożenia przyrzeczenia wierności cesarzowi Niemiec. Został zwolniony z Legionów Polskich i internowany w Beniaminowie. Po wypuszczeniu działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. 

Gdy w listopadzie 1918 roku Polska odzyskała niepodległość, Drojewski zgłosił się do tworzonego Wojska Polskiego. Pracował w Wojskowym Instytucie Naukowo-Wydawniczym, przez pewien czas pełnił rolę szefa instytutu. 

Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej na ochotnika wstąpił do służby liniowej z awansem na stopień majora piechoty. Wacław Drojewski został śmiertelnie ranny pod Dubienką podczas obrony przeprawy na Bugu. Zmarł 14 sierpnia 1920 roku, pochowano go na cmentarzu wojskowym na Powązkach.

Biogram oparty na tekście Łukasza Zalewskiego "Zgierzanie - uczestnicy walk o niepodległość i granice 1914-1920 (1921)" opublikowanym w XII tomie "Zgierskich Zeszytów Regionalnych". Zeszyty dostępne są w Muzeum Miasta Zgierza oraz w księgarni "Pan Tadeusz".