Kazimierski Kazimierz ps. "CYNIK"

Ppor. rez. Kazimierz KAZIMIERSKI pseudonim "CYNIK" 

Syn Ludwika i Stanisławy, urodzony 27 maja 1921 roku w rodzinie inteligenckiej w Ozorkowie. Był uczniem Liceum im. S. Staszica w Zgierzu, harcerzem i członkiem drużyny hokejowej. Uczestniczył ze Stanisławem Kuźmińskim w rajdzie kolarskich do Lwowa w roku 1937 w czasie którego przejechali około 1000 km, oraz w równie dalekim rajdzie w roku 1938. Wyjeżdżał na obozy Przysposobienia Wojskowego i na wiele obozów harcerskich. Już po wcieleniu województwa łódzkiego do Rzeszy niemieckiej był zagrożony aresztowaniem. 

W lutym 1941 roku uciekł przez granicę Generalnego Gubernatorstwa do Warszawy. Tu otrzymał pracę montera telefonów w Deutsche Posten Telephonenbauamt. W związku z tym miał zaświadczenie chroniące go przed aresztowaniem podczas ulicznych łapanek. Egzamin maturalny zdał w Warszawie w 1941 roku. Początkowo należał do Związku Odbudowy Rzeczypospolitej. W kwietniu 1942 roku został zaprzysiężony w Polskim Związku Powstańczym. Potem razem z tym związkiem został wcielony do ZWZ. Kazimierz Kazimierski wyróżniał się postawą patriotyczną, dużą odwagą, refleksem i umiejętnością podejmowania śmiałych decyzji. Przełożeni biorąc pod uwagę te cechy skierowali go na kurs podchorążych, który "Cynik" ukończył w styczniu 1943 roku otrzymując stopień kpr. pchor. Początkowo objął dowództwo sekcji w pierwszej drużynie 113. plutonu pchor. Antoniego Scharcenzera "Sobiechowski". W lutym 1944 roku awansował na dowódcę drużyny. Brał udział w kilku akcjach rozbrojeniowych i w obstawie akcji likwidacyjnej przy ul. Stalowej. Latem 1944 roku na rozkaz dowódcy kompanii por. "Wrzosa" przeprowadzał obserwację oraz rozpoznanie niemieckich załóg i umocnień na Powiślu. 

1 sierpnia 1944 roku był w grupie szturmowej nacierającej na przyczółek mostu średnicowego, a następnie uczestniczył w zwycięskiej walce uwieńczonej zdobyciem elektrowni. Jego grupa szturmowa zlikwidowała załogę niemieckiego bunkra na przedpolu elektrowni. Po śmiertelnym zranieniu J. Fangora objął funkcję zastępcy dowódcy 113. plutonu w batalionie AK "Konrad" ze zgrupowania "Krybar" na Powiślu. "Cynik" przez pięć tygodni walk na Powiślu był jednym z najbardziej aktywnych dowódców. Ze swoimi żołnierzami m.in. walczył na terenie warsztatów Zarządu Oczyszczania Miasta. Jego drużyna obsadzała rejon najbardziej wysuniętej placówki, szkoły przy ul. Dobrej na rogu Karowej. Szkołę tę nie tylko utrzymali pomimo nieustającego nacisku nieprzyjaciela, ale wysyłali część drużyny, by zasilała atakujących Uniwersytet. 

"Cynik" wykonał przeszło 100 fotografii żołnierzy podczas powstania. Zalicza się go w poczet fotoreporterów powstańczych. 

Od 31 sierpnia 1944 roku w pasie terenu pomiędzy ulicą Dobrą a Wybrzeżem Kościuszkowskim rozpoczęły się ciężkie walki. 6 września batalion "Konrad" wycofał się z Powiśla. Drużyna "Cynika" była w straży tylnej. Na kolejnych pozycjach stawiała Niemcom zaciekły opór. Po dotarciu do Śródmieścia z 30. żołnierzy zostało w drużynie K. Kazimierskiego tylko 15. Na nowych pozycjach w rejonie ul. Górskiego, Poczty Głównej i Prudentialu "Cynik" dowodził bardzo umiejętnie, wykazując zmysł taktyczny i wielką odwagę. Na Placu Napoleona, w ruinach Poczty Głównej, "Cynikowi" i grupie jego żołnierzy zrobił zdjęcie Eugeniusz Lokajski, olimpijczyk, mistrz Polski w rzutach oszczepem. Drużyna "Cynika" broniła znów wysuniętej placówki: budynku Gimnazjum im. Górskiego trwając w nim aż do końca powstania. Po kapitulacji, w uznaniu męstwa i sprawności dowodzenia, "Cynik" został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy. 

Szlak jeniecki K. Kazimierskiego to: Ożarów, Falingbostel Stalag XIB, następnie Bergen-Belsen. Był jeńcem numer 1326. Z początkiem stycznia 1945 roku ewakuowano go do Grossborn XD, a po kilku dniach do Oflagu w Sandbostel obóz XB. Wreszcie jego grupę pieszo ewakuowano do obozu oficerskiego II C w Lubece, która została wyzwolona 5 maja przez Anglików. K. Kazimierski przed każdą kolejną ewakuacją i przy każdym przyjmowaniu do kolejnego obozu jenieckiego był rewidowany przez Niemców. W sumie było to kilkanaście rewizji. Pomimo tego udało mu się przywieźć do kraju we wrześniu 1946 roku zdjęcia z Powiśla. Negatywy, a nawet i pewną ilość odbitek, ukrył w tzw. "korkach" swoich butów oficerskich. 

Dyplom magistra inżyniera otrzymał w 1952 roku po studiach na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej. Specjalizował się w zakresie budowy dźwigów i pracował jako ich projektant.

Jego powstańcze zdjęcia z Powiśla były eksponowane na wystawie pt. "Pamiątki z Powstania Warszawskiego" zorganizowanej na przełomie lat 1982/83 w Zamku Królewskim w Warszawie.

Odznaczono go Warszawskim Krzyżem Powstańczym, a za działalność cywilną Srebrnym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. 

opracowanie biogramu B. Kustosik (Muzeum Miasta Zgierza), 
na podstawie książki Bogdana Bejma, Od "Kedywu" do baonu "Zośka", Łódź 1994. 

*** 

Czytaj też: Biogramy powstańcze na stronie www.1944.pl